Τι είναι η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα

Τι είναι η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα

Γονική Εχθρική Επιθετικότητα, Hostile Aggressive Parenting (HAP)

Γονική Εχθρική Επιθετικότητα ( HAP ) ορίζεται ως : Μια γενικότερη συμπεριφορά, χειραγώγησης, πράξεων ή λήψης αποφάσεων ενός προσώπου (συνήθως του γονέα ή κηδεμόνα) που είτε άμεσα είτε έμμεσα : 

1) δημιουργεί αδικαιολόγητες δυσκολίες ή παρεμβολές στη σχέση ενός παιδιού με ένα άλλο άτομο (συνήθως με τον γονέα ή τον κηδεμόνα) που ασχολείται με την ανατροφή του παιδιού, 

2) προωθεί ή υποστηρίζει μια αδικαιολόγητη αδικία ή ανισότητα στις γονικές διευθετήσεις μεταξύ των γονέων του παιδιού ή των κηδεμόνων, 

3) να προωθεί τις συνεχείς και περιττές συγκρούσεις μεταξύ των γονέων ή των κηδεμόνων και που επηρεάζει αρνητικά την γονική ανατροφή των παιδιών και την ευημερία ενός παιδιού.

Η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα ( HAP ) είναι πιο εμφανής στις διαφορές επιμέλειας του παιδιού και που συχνά χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την ευθυγράμμιση του παιδιού με έναν από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εκδίκασης για την επιμέλεια ή τον έλεγχο του παιδιού. 

Ωστόσο, το HAP μπορεί να είναι παρών σε σχεδόν οποιαδήποτε κατάσταση όπου δύο ή περισσότερα άτομα που εμπλέκονται στη ζωή ενός παιδιού είναι σε αντίθεση με τον άλλον για το πώς ένα παιδί μπορεί να ανατραφεί ή να επηρεαστεί από τα συμβαλλόμενα μέρη. Το HAP μπορεί να είναι παρόν σε κάποιο βαθμό, ακόμη και όταν τα ζευγάρια εξακολουθούν να ζουν μαζί.

Η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα, Hostile Aggressive Parenting (HAP) συχνά συγχέεται με το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης, Parental Alienation Syndrome (PAS), ένας όρος που επινοήθηκε από τον Dr Richard Gardner, το HAP και το PAS δεν είναι το ίδιο. 

Το HAP αναφέρεται στις συμπεριφορές, τις δράσεις και τις αποφάσεις ενός ατόμου, ενώ, το PAS σχετίζεται με την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το ΗΑΡ είναι η αιτία του PAS.

Η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα δεν περιορίζεται στους βιολογικούς γονείς, αλλά ισχύει και για κάθε άλλο φύλακα του παιδιού όπως - παππούδες και γιαγιάδες, μέλη της ευρύτερης οικογένειας, άτομα παροχής ημερήσιας φροντίδας και σε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που μπορεί να εμπλέκεται στη φροντίδα και στην ανατροφή ενός παιδιού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη και ένα γονέα που είναι σε σύγκρουση με τους παππούδες του παιδιού, μερικές φορές ακόμη και τους ίδιους τους γονείς του γονέα ! 

Οποιαδήποτε μορφή παρέμβασης σε μια κανονική, υγιή σχέση μεταξύ ενός παιδιού και ενός ατόμου (συνήθως έναν από τους γονείς ) που προκαλείται από άλλο πρόσωπο ή οργανισμό που έχει κάποιο έλεγχο ή επιρροής επάνω στο παιδί, είναι λάθος και τελικά προκαλεί συναισθηματική και ψυχολογική βλάβη στο παιδί. 

Σε όλο αυτό το κείμενο, η λέξη « γονέας » θεωρείται συνώνυμο με τον « φύλακα ».

Η Γονική Εχθρική - Επιθετικότητα είναι μορφή παιδικής κακοποίησης

Η Γονική Εχθρική - Επιθετικότητα είναι μια πολύ σοβαρή και επιζήμια μορφή κακοποίησης και κακομεταχείρισης που οι γονείς και ακόμη και άλλα μέλη της οικογένειας μπορούν να συμμετέχουν. Το HAP πιο συχνά εντοπίζεται σε άτομα που έχουν προσωπικότητες για έλεγχο και εκφοβισμό - bullying ή άτομα με ήπιες έως σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας. 

Το HAP μπορεί να είναι ένας παράγοντας σε όλους τους τύπους ρυθμίσεις της γονικής μέριμνας, συμπεριλαμβανομένων της αποκλειστικής επιμέλειας της μητέρας, της αποκλειστικής επιμέλειας του πατέρα και της από κοινού επιμέλειας. Είναι ενδιαφέρον, ότι πιο συχνά η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα (HAP) έχει εντοπιστεί και καταγγελθεί στους γονείς που έχουν την αποκλειστική επιμέλεια του παιδιού τους και ειδικά στην πιο σοβαρή μορφή της.

Σε γενικές γραμμές, οι γονείς που εμφανίζουν την Γονική Εχθρική Επιθετικότητα δεν έχουν καταφέρει να προχωρήσουν με τη δική τους ζωή, αντ' αυτού, διακατέχονται από τα αρνητικά συναισθήματα τους και θέλουν να συνεχίσουν να ασκούν την εξουσία και τον έλεγχο της ζωής του πρώην συζύγου τους, στην γονική ανατροφή των παιδιών του πρώην συζύγου τους και σε μεγάλο βαθμό, πάνω στην σχέση των παιδιών με τον πρώην σύζυγο τους. Οι γονείς που εμφανίζουν το HAP, θα κατηγορήσουν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους.

Ο υψηλός βαθμός συγκρούσεων κατά τη διάρκεια συγκρούσεων για την επιμέλεια και οι αντιδικίες είναι σχεδόν σίγουρα σημεία σε αυτές τις πληγείσες οικογένειες. Ο Εχθρικός Επιθετικός γονέας δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις ανάγκες του παιδιού του και σε πολλές περιπτώσεις βλέπει το παιδί του ως αντικείμενο αποκλειστικής κατοχής του που του ανήκει και ότι άλλα πρόσωπα δεν έχουν κανένα δικαίωμα στο παιδί, ειδικά όχι ο άλλος γονέας του παιδιού ή άλλα πρόσωπα, που δεν αρέσουν στον Εχθρικό Επιθετικό γονέα. 

Ο Εχθρικός Επιθετικός γονέας θα χρησιμοποιήσει το παιδί ως όπλο εναντίον των άλλων, τον σύζυγο και τα μέλη της οικογένειας του, όποτε του δοθεί η ευκαιρία. Θυμωμένοι και εκδικητικοί, οι HAP γονείς είναι συχνά σε θέση να φέρουν μια βασιλεία του τρόμου και της εκδίκησης, στον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια του παιδιού και της οικογένειας του, στόχος τους είναι να τους βγάλουν από τη ζωή του παιδιού ή τουλάχιστον να βλάψουν σοβαρά τη σχέση του παιδιού τους με τον άλλο γονέα και την οικογένειά του άλλου γονέα.

Η Γονική Εχθρική Επιθετικότητα θεωρείται από πολλούς ειδικούς υγειονομικής περίθαλψης και νομικούς ως ανθυγιεινή, αντικοινωνική, συμπεριφορά κακοποίησης, η οποία είναι συναισθηματικά επιζήμια και αντίθετα προς το συμφέρον του παιδιού. Με άλλα λόγια, είναι δυσλειτουργική ανατροφή των παιδιών, συναισθηματική κακοποίηση των παιδιών από τον Εχθρικό Επιθετικό γονέα.

ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ

Read more »

ΓΟΝΙΚΗ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ , ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Νέα έρευνα: Οι μπαμπάδες είναι πάρα πολύ σημαντικοί για τα μωρά αγοράκια

Νέα έρευνα: Οι μπαμπάδες είναι πάρα πολύ σημαντικοί για τα μωρά αγοράκια

Οι μπαμπάδες είναι σημαντικοί - όχι ότι θα αμφέβαλλε ποτέ κανείς - αλλά ίσως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει από πόσο νωρίς και πόσο σημαντικοί, είναι, ειδικά για τα αγόρια.

Μωρά αγοράκια, των οποίων οι πατέρες ασχολούνται και συμμετέχουν λιγότερο μαζί τους, από την ηλικία των 3 μηνών, είναι πιο πιθανό να παρουσιάζουν σημάδια επιθετικότητας και προβλήματα συμπεριφοράς, μόλις από την ηλικία του ενός έτους, διαπίστωσε μια πρόσφατη έρευνα (Ramchandani PG, Domoney J, Sethna V, Psychogiou L, Vlachos H, Murray L.).

Ενώ έχουμε αρκετές έρευνες της επιρροής των μπαμπάδων και των επιπτώσεων σε πολλές πτυχές της ανάπτυξης του παιδιού, αυτή είναι η πρώτη έρευνα που δείχνει ότι η επιρροή των πατέρων είναι πολύ σημαντική από μια τόσο νεαρή ηλικία των παιδιών. Τα κοριτσάκια είχαν επίσης συμπεριληφθεί στην έρευνα, αλλά φαίνεται ότι δεν επηρεάζονται τόσο από τους πατέρες τους, στο βαθμό που επηρεάζονται τα αγόρια.

Κι αν σκεφτεί κανείς ότι σύμφωνα με μια πρόσφατη ανασκόπηση μεγάλης κλίμακας, διαπιστώθηκε ότι η αγάπη ενός πατέρα έχει συχνά μεγαλύτερη επιρροή από τη μητέρα, στα συναισθήματα των μεγαλυτέρων παιδιών, της ευημερίας και της ευτυχίας, αναδεικνύει πραγματικά τη σημασία της καθιέρωσης του έγκαιρου δεσμού πατέρα - παιδιού.

Τι μπορούν να κάνουν οι νέες μητέρες για να βοηθήσουν την προώθηση της αγάπης, της υπευθυνότητας και της ανατροφής, από το νέο πατέρα προς το παιδί του;

1. Αναγνωρίστε ότι ένας στενός δεσμός μεταξύ πατέρα και μωρού, ξεκινά ακόμη και πριν τη γέννηση του μωρού. Μια έρευνα για τους Πατέρες στην Αυστραλία, για πρώτη φορά διαπίστωσε ότι οι πατέρες που αισθάνονται πιο δεμένοι με το αγέννητο μωρό τους, όταν η μητέρα είναι 23 εβδομάδες έγκυος, είναι πιο δεμένοι (συμμετέχουν περισσότερο, μεγαλύτερο αίσθημα συναισθηματικού δεσμού και αγάπης) στα μωρά τους ηλικίας 6 έως 12 μηνών.

2. Κάντε συμμέτοχο τον πατέρα σε όσες περισσότερο δυνατόν πτυχές της εγκυμοσύνης - ενθαρρύνετε τον να αισθανθεί τις κινήσεις του μωρού με τα χέρια του, να μιλήσει και να τραγουδήσει στο αγέννητο μωρό του, παρακολουθείστε μαζί τις προγεννητικές εξετάσεις και εξαιρετικά όποτε είναι δυνατόν μιλήστε μαζί, για τα όνειρά σας και για το μέλλον του μωρού σας.

3. Όταν έρθει η ώρα το μωρό να γεννηθεί, ενθαρρύνετε τον να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Έχει αποδειχθεί ότι οι πατέρες που έκοψαν τον ομφάλιο λώρο είναι πιο συναισθηματικά δεμένοι με τα μωρά τους, από τον πρώτο μήνα της ηλικίας, από ότι οι πατέρες που δεν το έκαναν (Brandão S, Figueiredo B).

4. Μετά τη γέννηση του μωρού, ενθαρρύνετε και επιτρέψτε του να συμμετάσχει πλήρως στη φροντίδα για το μωρό. Προσπαθήστε να αποφύγετε το "οι μητέρες ξέρουν καλύτερα" - ένας άχρηστος τρόπος σκέψης που περιλαμβάνει την πεποίθηση ότι οι μητέρες έχουν όλες τις απαντήσεις. 

Στην πραγματικότητα, η ανατροφή των παιδιών είναι μια ικανότητα που πρέπει να μαθαίνεται  κι από τους δύο γονείς, κι όπως κάθε δεξιότητα, κάθε άνθρωπος χρειάζεται την ευκαιρία να εξασκηθεί για να γίνει καλύτερος σε αυτό.

Για παράδειγμα, αν ο πατέρας, κάθε φορά που κλαίει το μωρό, το δίνει πίσω στη μητέρα πιστεύοντας ότι «αυτή είναι καλύτερη σε θέματα του μωρού», τότε ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να βρει το δικό του στυλ της ικανοποίησης και την εμπειρία της επιτυχίας. Και πιστεύοντας ότι η μητέρα πρέπει να έχει πάντα την απάντηση σε όλα, ασκεί περιττή πίεση πάνω της και μπορεί να κάνει τον πατέρα να αισθάνεται σαν ανεπαρκής γονέας.

5. Απλά αφήστε τον να το κάνει και προσπαθήστε να μην τον διορθώνετε για τα πάντα (πραγματικά δεν έχει σημασία ο τρόπος που αλλάζουνε την πάνα).

6. Μόλις γεννηθεί το μωρό υπάρχει συχνά μεγαλύτερη πίεση για τον μπαμπά να είναι κουβαλητής, αλλά προσπαθήστε να αποφύγετε να τον έχετε να εργάζεται πολλές και ακανόνιστες ώρες. Η έρευνα έχει δείξει ότι οι πατέρες κάτω από αυτό το είδος του εργασιακού άγχους, είναι λιγότερο πιθανό να είναι ευαίσθητοι και να ασχολούνται με τα μωρά τους (W. Benjamin Goodman, Ann C. Crouter, Stephanie T. Lanza, Martha J. Cox, Lynne Vernon-Feagans)

Είναι υπέροχο να βλέπουμε μια έρευνα υψηλής ποιότητας, να γίνεται για τους πατέρες, που παραδοσιακά είναι πολύ λιγότερες από τις μελέτες για τις μητέρες.

Είναι για τους μπαμπάδες ! Αγαπάνε τα παιδιά τους. Ας ελπίσουμε ότι κι άλλες τέτοιες έρευνες θα εξακολουθούν να γίνονται.


Πηγή ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ

Read more »

ΕΡΕΥΝΕΣ , ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Η απουσία του πατέρα είναι η σημαντικότερη αιτία των ψυχικών διαταραχών των παιδιών του διαζυγίου

Η απουσία του πατέρα, ο σημαντικότερους παράγοντας των ψυχολογικών προβλημάτων των παιδιών του διαζυγίου

Συνήθως ο γονέας που έχει την επιμέλεια στρέφει το παιδί ενάντια στον άλλο γονέα

Η κλασική άποψη θεωρεί τα παιδιά θύματα του διαζυγίου και μελετάει τα ψυχολογικά τους προβλήματα κάτω από την ιδιαίτερη αυτή.... συνθήκη.

Ο χωρισμός των γονέων είναι η αιτία των διαφόρων διαταραχών, με σημαντικότερους παράγοντες την απουσία του πατέρα και την αλλαγή του οικογενειακού πλαισίου.

Κλασικές και νεότερες απόψεις για τη θέση του παιδιού στο διαζύγιο

Γράφει η Ελένη Λαζαράτου Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών

Ωστόσο, οι πρώτες έρευνες σχετικά με τη σύγκρουση βασίστηκαν σε μια γραμμική λογική που επέτρεψε να προσδιοριστούν οι αιτιώδεις παράγοντες (ένταση, περιεχόμενο, συχνότητα της σύγκρουσης) των ψυχολογικών προβλημάτωνν του παιδιού. Η ύπαρξη της σύγκρουσης όμως δεν αρκούσε για να διευκρινίσει τις διαφορές της προσαρμογής που παρατηρούνται μεταξύ των παιδιών μέσα στην ίδια οικογένεια.

Οι ερευνητές άρχισαν να ενδιαφέρονται για την πολυπλοκότητα της αλληλεπιδραστικής λειτουργίας μέσα στην οικογένεια και των διαπροσωπικών δυναμικών. Παρατήρησαν ότι η συνέχιση της συζυγικής σύγκρουσης, ακόμη και μετά το χωρισμό μπορεί να διαταράξει τη διαδικασία για την οργάνωση και τον καθορισμό των ρόλων και να εμπλέξει τον ανήλικο σε δυσλειτουργικές δυναμικές.

Έτσι στις πρόσφατες μελέτες η προσοχή μετακινήθηκε από τον χωρισμό στη συζυγική σύγκρουση γιατί φάνηκε ότι η σύγκρουση, η βία και οι καβγάδες είναι περισσότερο επιβλαβείς για το παιδί. Συζητείται επίσης η άποψη ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα σε χωρισμένη οικογένεια αλλά με ήρεμη σχέση των πρώην συζύγων παρά σε οικογένεια με έντονες συγκρούσεις.

Σήμερα δεχόμαστε ότι μια έντονη σύγκρουση μεταξύ των γονέων έχει πιο καταστροφικές συνέπειες για το παιδί σε περίπτωση που είναι το ίδιο το αντικείμενο της διαφοράς. Κύριοι παράγοντες της κακής προσαρμογής των παιδιών από χωρισμένους γονείς αποτελεί η διεκδίκηση με απόλυτο τρόπο του παιδιού από τον έναν ή τον άλλο γονέα και η έλλειψη συνεργασίας των γονέων.

Φαίνεται πράγματι ότι τα ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται κυρίως όταν το παιδί βρίσκεται στο μέσον της σύγκρουσης, όταν είναι μάρτυρας σε σκηνές εχθρότητας μεταξύ δυο ανθρώπων που αγαπάει και πρέπει να αποφασίσει ποιος από τους δυο έχει δίκιο. Η ψυχική ένταση του παιδιού είναι πολύ μεγάλη όταν αποτελεί μέρος της διαμάχης των δυο εμπόλεμων γονέων και σημείο αναφοράς για τις κατηγορίες που οι γονείς εκτοξεύουν ο ένας εναντίον του άλλου για αδιαφορία, εγκατάλειψη, ανεπάρκεια ή μεροληπτική στάση. Συχνά επίσης το παιδί χρησιμοποιείται για τη ρύθμιση οικονομικών διαφορών μεταξύ των δυο γονέων.

Τα παιδιά που παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα είναι εκείνα που έχουν παίξει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος σε μια περίοδο που οι γονείς είναι βαθιά δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι. Οι νεότερες απόψεις θεωρούν ότι το παιδί δεν είναι παθητικός αποδέκτης των γεγονότων που διαδραματίζονται στην οικογένεια του αλλά συμμετέχει ενεργά. Με τη στάση του μπορεί να ενδυναμώσει ή να ελαττώσει τη δυναμική της σύγκρουσης.

Τα μεγαλύτερα παιδιά επιστρατεύουν γνωσιακές στρατηγικές με τις οποίες επεξεργάζονται τη γονεϊκή σύγκρουση. Μια «πρωταρχική επεξεργασία» τους επιτρέπει να έχουν πληροφορίες για το επίπεδο σοβαρότητας της σύγκρουσης και μια «δευτερογενής επεξεργασία» τους δίνει πληροφορίες για το πώς να την αντιμετωπίσουν.

Οι απαντήσεις των παιδιών στη σύγκρουση διαφοροποιούνται απέναντι σε κάθε γονέα και συνδέονται με την συναισθηματική εμπιστοσύνη δηλ. την συναισθηματική ποιότητα της σχέσης με τους παρέχοντες φροντίδα. Συμμετέχει επίσης στη σχέση των γονιών του με άλλους συντρόφους. Εκδηλώνει ζήλια, εκδίκηση, κρύβει γεγονότα, εκβιάζει για να αποκτήσει δευτερογενή οφέλη

Συχνά οι γονείς κάνουν προσπάθειες για να κερδίσουν συναισθηματικά τα παιδιά να τα πάρουν με το μέρος τους. Δημιουργείται έτσι μια ένωση δύο προσώπων σε βάρος ενός τρίτου και εγκαθίσταται η συμμαχία του γονέα που συνήθως έχει την επιμέλεια με το παιδί ενάντια στον άλλο γονέα.

H συμμαχία του παιδιού με έναν από τους δύο γονείς, συμβάλλει στη διατήρηση της σύγκρουσης μεταξύ τους. Εμποδίζει το ζευγάρι να αντιμετωπίσει τους πραγματικούς λόγους τις διαφωνίας του και επικεντρώνεται στη διεκδίκηση του παιδιού. Για να μην χάσει το ρόλο του σημαντικού τρίτου και να νιώσει παραγκωνισμένο, το παιδί χρησιμοποιεί την συμμαχία για να παραμείνει στο επίκεντρο της προσοχής των γονιών του. Συχνό αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η «γονεοποίηση» του παιδιού.

Του δίνονται αρμοδιότητες ενήλικα, του ζητούνται να λάβει σημαντικές αποφάσεις και να ρυθμίσει καταστάσεις που αφορούν την όλη οικογένεια. Δημιουργείται έτσι μια αντιστροφή των ρόλων και των γενεών όπου το παιδί αιχμαλωτίζεται κάτω από το βάρος των συναισθηματικών εκβιασμών και των απαιτήσεων των γονέων.

Η «γονεοποίηση» θέτει το παιδί σε μια διπλή κατάσταση δέσμευσης. Του ζητείται να είναι ένα καλό και υπάκουο παιδί και ταυτόχρονα να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το γονεϊκό ρόλο και τις λειτουργίες που του έχουν ανατεθεί. Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά παθογόνος γιατί διαιωνίζει την ανισορροπία των σχέσεων, επιβάλλει υψηλό κόστος για κάθε μέλος της οικογένειας και αντιτίθεται σε κάθε απόπειρα διαφοροποίησης και χειραφέτησης του παιδιού.

Άλλα παιδιά αναλαμβάνουν ένα προστατευτικό ρόλο και την υποστήριξη του γονέα που έμεινε μόνος και φροντίζουν τα αδέλφια τους και το νοικοκυριό σε βάρος της δικής τους διεργασίας αποχωρισμού και εξατομίκευσης. Προσπαθούν να αναλάβουν το ρόλο του συνεργάτη, συντρόφου του γονέα και να αντικαταστήσουν εκείνον που έχει φύγει. Πολλά παιδιά παίρνουν την ευθύνη να συμφιλιώσουν τους γονείς τους και μερικές φορές υποφέρουν και θυσιάζονται γι’αυτή την αιτία.

Πηγή: boro.gr

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Διαζύγιο και Παιδί. Αντιδράσεις των παιδιών

Διαζύγιο, παιδί και γονείς. Οι αντιδράσεις των παιδιών των διαζυγίων. 

Τι μπορείτε να κάνετε, τι πρέπει να γνωρίζετε.

Το διαζύγιο, είναι μια απόφαση οδυνηρή και επίπονη για ένα ζευγάρι, το οποίο στην ουσία καλείται να θέσει υπό αμφισβήτηση τις επιλογές και τις συνήθειες μιας ολόκληρης ζωής και να επιβάλλει μια αναδιοργάνωση της καθημερινότητας, που ειδικά τον πρώτο καιρό φέρνει μεγάλες δυσκολίες σε όλα τα μέλη της οικογένειας. 

Είναι γεγονός ότι ακόμα και το ιδανικότερο διαζύγιο θα έχει αντίκτυπο σε όλους τους εμπλεκόμενους αλλά κυρίως στα παιδιά. Πολλές φορές οι γονείς μέσα στην απελπισία τους και απασχολημένοι με όλες τις επικείμενες αλλαγές, ίσως να αγνοήσουν τα μηνύματα που τους στέλνουν τα παιδιά. Έτσι πολλές φορές τα παιδιά υποφέρουν σιωπηλά ή μεγαλόφωνα, περιμένοντας πως κάποια στιγμή οι γονείς τους θα τα ακούσουν και θα τα καταλάβουν.

Έρευνες έχουν δείξει πως ένα διαζύγιο δεν έχει αναγκαστικά τις ίδιες επιπτώσεις σε όλα τα παιδιά. Μάλιστα υπολογίστηκε πως πάνω από το 60% των παιδιών που οι γονείς τους ήταν διαζευγμένοι δεν επηρεάστηκε ουσιαστικά από αυτό. Στο υπόλοιπο όμως ποσοστό παιδιών διαπιστώθηκε πως οι επιπτώσεις του διαζυγίου στον ψυχισμό τους ήταν αρκετά σοβαρές. 

Οι ειδικοί παράγοντες που καθιστούν πολύ πιθανότερο τον ψυχικό τραυματισμό του παιδιού μετά από ένα διαζύγιο είναι:

- Η αλλαγή ποιότητας των σχέσεων του παιδιού με κάθε γονιό χωριστά μετά το διαζύγιο.

- Η παραμέληση του παιδιού κατά τη διάρκεια του διαζυγίου, ή και μετά, από τους ενήλικες γύρω του.

- Η μετάθεση των αρνητικών συναισθημάτων του πληγωμένου γονέα στο παιδί με αποτέλεσμα να γίνονται ξεσπάσματα θυμού προς το παιδί.

- Η χρησιμοποίηση του παιδιού ως μέσου διαμάχης μεταξύ των γονιών του.

- Η συνεχής υποτίμηση του απομακρυσμένου γονιού από το γονιό που έχει την επιμέλεια. Σε αυτή τη διαδικασία εμπλέκεται συνήθως και το ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον, κ.α.

Από την άλλη μεριά έχουν αναφερθεί κάποιοι παράγοντες που φαίνεται να προστατεύουν τα παιδιά από την εμφάνιση ψυχοπαθολογίας και αυτοί είναι:

- Η ενθάρρυνση του παιδιού να εκφράσει τα συναισθήματά του και να «θρηνήσει» το γονιό που απουσιάζει

- Η δυνατότητα του παιδιού για συνεχή, απρόσκοπτη επαφή με τον απόντα γονιό και η πραγματοποίησή της όποτε εκείνο την επιθυμεί.

Παρόλ’ αυτά κάθε παιδί θα αντιδράσει τελείως διαφορετικά σε ένα διαζύγιο και αυτό εξαρτάται από πλήθος άλλων παραγόντων όπως από την προσωπικότητά του και την ιδιοσυγκρασία του, από την ηλικία του, τη θέση που κατέχει στη σειρά των αδελφών (πρωτότοκος, δευτερότοκος, μοναχοπαίδι), την σχέση που είχε με τον γονιό που θα φύγει κ.α. Αυτό που είναι όμως σίγουρο, είναι ότι όλα τα παιδιά θα βιώσουν έντονα το αίσθημα της απώλειας, και συχνά, ειδικά στις αρχές, παρατηρούμε κάποιες κοινές ψυχολογικές αντιδράσεις, ανάλογα με την ηλικία τους, που είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι γονείς πριν κάνουν την σχετική ανακοίνωση.

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας (2,5–6 ετών) έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους γονείς τους καθώς είναι αυτοί με τους οποίους αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια. Σε αυτή την ηλικία λοιπόν που ο κόσμος του παιδιού περιστρέφεται κυρίως γύρω από τους γονείς του, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν ότι «η μαμά και ο μπαμπάς δεν ζουν πια μαζί» και ακόμα δυσκολότερο να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό. 

Για τον λόγο αυτό αρχικά μπορεί να αντιδράσουν με δάκρυα και θυμό και αργότερα με στάδια έντονης σιωπής, σε σημείο αδιαφορίας. Κάποια από τα συνήθη συμπτώματα μετά την ανακοίνωση ενός διαζυγίου σε παιδί προσχολικής ηλικίας είναι διαταραχές στον ύπνο, στο φαγητό, επιθετικότητα, φοβίες, παλινδρόμηση σε προηγούμενες αναπτυξιακές συμπεριφορές και αυξημένη προσκόλληση στον ένα γονέα. Γενικά, υποστηρίζεται πως όσο μικρότερο είναι το παιδί τόσο πιθανότερο είναι να νιώθει το ίδιο ενοχές για το διαζύγιο και να νομίζει εσφαλμένα ότι επειδή ήταν «άτακτο» ή κούραζε τους γονείς του, φταίει που φεύγει ο ένας από τους δυο.

Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας (7-11 ετών), από την άλλη είναι πιο ενήμερα για το τί είναι διαζύγιο και μπορεί να κατανοήσουν ευκολότερα τί σημαίνει αυτή η απόφαση. Όμως είναι και πάλι πολύ δύσκολο να δεχτούν το γεγονός ότι οι γονείς χωρίζουν γιατί δεν αγαπιούνται πια. Κάποιες από τις πιο συνήθεις αντιδράσεις σε αυτή την ηλικία είναι το άγχος, η ευερεθιστότητα, η θλίψη και ο έντονος θυμός, η αδυναμία συγκέντρωσης και η παραμέληση των μαθημάτων τους με μεγαλύτερη διάρκεια των συμπτωμάτων στα αγόρια.

Οι έφηβοι συνήθως όντας εκ φύσεως εναντίον των συμβιβασμών, είναι πιθανό, ειδικά σε περιπτώσεις που προϋπήρχαν έντονες συγκρούσεις μεταξύ των γονέων να δεχτούν το διαζύγιο ως μια λύση και να μην το θεωρήσουν παράλογο. Παρ’όλα αυτά ένα διαζύγιο δεν παύει να είναι ένα τραυματικό γεγονός καθώς η οικογένεια τους δεν θα ξαναπάρει την μορφή που ήξεραν. Η πιο συνήθης αντίδραση είναι η αποστασιοποίηση και η απόσυρση. Οι έφηβοι λοιπόν μπορεί να δίνουν την εντύπωση ότι απομακρύνονται από την οικογενειακή ζωή και καταφεύγουν σε φίλους, είναι όμως αρκετές οι φορές που παρουσιάζουν καταθλιπτικά συμπτώματα, διαταραχές πρόσληψης τροφής, αντικοινωνική συμπεριφορά και άγχος για το μέλλον τους.

Μερικές αναμενόμενες και τυπικές αντιδράσεις των παιδιών στη φάση του διαζυγίου είναι:

Άρνηση

«Δεν θα χωρίσουν.» «Απλά ο μπαμπάς θα μένει στο διπλανό σπίτι.» «Σε λίγο θα είμαστε πάλι μαζί.»

Φόβος Εγκατάλειψης

Μερικά παιδιά αισθάνονται ότι όταν οι γονείς τους χωρίσουν δεν θα υπάρχει κανείς να τα φροντίζει και να τα νοιάζεται. Στενοχωριούνται για τη δική τους ή την ασφάλεια άλλων, εκφράζουν φόβους για την υγεία τους και για το ποιος θα τα προσέχει / φροντίζει στο μέλλον, είναι πολύ γκρινιάρικα, και αναζητούν συνεχώς προσοχή και διαβεβαίωση ότι όλα είναι εντάξει.

Θυμός και επιθετικότητα

Τα παιδιά μπορεί να εκφράσουν επιθετικότητα και θυμό απέναντι στα αδέλφια, τους συνομήλικους, τους συγγενείς ή τους γονείς (ιδιαίτερα ενάντια στο γονιό στον οποίο το παιδί καταλογίζει το φταίξιμο). Ακόμη μπορεί να παρουσιάσουν πτώση στις σχολικές επιδόσεις ή να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το διαζύγιο για να ασκήσουν εξουσία και να διεκδικήσουν δικαιώματα.

Λύπη

Μπορεί να φαίνονται λυπημένα συνεχώς ή κατά διαστήματα, να κλαίνε, να είναι κουρασμένα ή υπερκινητικά ή αποσυρμένα.

Ενοχή

Συχνά αισθάνονται ότι φταίνε αυτά για τις συγκρούσεις των γονιών τους. Μπορεί να πιστεύουν ότι στη ρίζα των γονικών συγκρούσεων βρίσκονται κάποια δικά τους λάθη. Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται ιδιαίτερα όταν οι γονείς συγκρούονται μπροστά στα παιδιά και μάλιστα με αφορμή την αντιμετώπιση των προκλητικών συμπεριφορών των παιδιών.

Αλλαγές ύπνου-υγείας

Υπνηλία, διαταραχή του ύπνου ή της διατροφής, τάσεις απομόνωσης, άσχημα όνειρα, φόβος να κοιμηθούνε μόνα τους.

Παλινδρόμηση

Επιστρέφουν σε προηγούμενο στάδιο λειτουργικότητας: – ζητάνε κάποιο αγαπημένο αντικείμενο για να κοιμηθούν, πχ κουβέρτα, αρκουδάκι, πιπίλα κλπ μετά από κάποιο διάστημα που δεν το χρειαζότανε, ‘βρέχονται’ την νύχτα κλπ. Αυτά συνήθως υποχωρούν με αρκετή διαβεβαίωση, και χωρίς κατηγορίες και κριτική.

Υπερ ωριμότητα

Σε κάποιες περιπτώσεις φέρονται σαν να είναι ενήλικες, κρύβουν τη λύπη τους ώστε να ανακουφίσουν και να παρηγορήσουν τον/την γονιό (‘ντάντεμα’ του αδύνατου γονιού).

Ανασφάλεια

Κρέμονται συνεχώς από τον/την γονιό, αρνούνται να πάνε στο σχολείο, έχουν αυξημένα κτητικότητα για ανθρώπους, ζώα και αντικείμενα, τραβάνε τα πράγματα στα όριά τους και ελέγχουν τα όρια που θέτουν οι γονείς, ειδικά όταν πάνε από το σπίτι του/της ενός γονιού στο σπίτι του/της άλλης, αναζητούν υποκατάστατα των γονιών (παππούς, γιαγιά κλπ) για ανακούφιση.

Προσπάθειες συμφιλίωσης-εναντίωσης

Ακόμη μπορεί να αρνούνται να αλλάξουν σπίτι τις μέρες που ορίζει ο διακανονισμός ή να αρνούνται με κάθε τρόπο να μιλήσουν ή συναντήσουν τον ένα από τους δύο γονείς. Μπορεί ακόμα να συμμαχήσουν με τον «αδύνατο» ή «αδικημένο» γονιό και να εναντιώνονται, να κακολογούν ή να απορρίπτουν τον άλλο.

Πως να προστατέψετε το παιδί:

Όποια και να είναι η ηλικία του παιδιού είναι σημαντικό, οι γονείς να πράξουν με τέτοιον τρόπο ώστε οι ενδεχόμενες επιπτώσεις στον ψυχισμό του παιδιού να ελαχιστοποιηθούν και αυτό απαιτεί πολύ προσπάθεια και από τις δυο μεριές. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να επαναληφθεί πολλές φορές ότι τα συναισθήματα των γονιών δεν έχουν αλλάξει απέναντι στο παιδί.

Το παιδί θα πρέπει να καταλάβει την διαφορά μεταξύ συζυγικού και γονεϊκού ρόλου. Δηλαδή να του εξηγηθεί ξεκάθαρα ότι ο συζυγικός δεσμός μεταξύ των δυο συντρόφων μπορεί να έχει λήξει όμως ο γονεϊκός ρόλος παραμένει αναλλοίωτος (η μαμά θα είναι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς πάντα ο μπαμπάς) και πως οι γονείς του θα συνεχίσουν να είναι μια ‘συμμαχία’, να μιλάνε γι’αυτό, να το φροντίζουν και να θα σέβεται ο ένας τον άλλο.

Είναι σημαντικό να διαβεβαιωθεί και από τους δυο ότι δεν ευθύνεται αυτό για τον χωρισμό.

Τα παιδιά επειδή δυσκολεύονται να αποδεχτούν την κατάσταση, πολλές φορές καλλιεργούν έντονες φαντασιώσεις και ελπίδες ότι οι γονείς θα συμφιλιωθούν. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να είναι ξεκάθαροι και σταθεροί ως προς την απόφασή τους και να μην αφήσουν κανένα παραθυράκι ανοιχτό για τα παιδιά.

Επίσης το παιδί πρέπει να πιστέψει στην ικανότητα των γονιών του να απαντάνε ξεκάθαρα στις ερωτήσεις του.

Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι είναι ελεύθερο και μπορεί να βλέπει ή να μιλάει στον απόντα γονιό όποτε αυτό το επιθυμεί. Δεν πρόκειται να στερηθεί την ουσιαστική αγάπη από καμία πλευρά. Ειδικά στην αρχή, είναι καλό η επικοινωνία να καθοριστεί και να διατηρείται σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του παιδιού και να μην του επιβάλλεται. Επίσης να νοιώθει ελεύθερο το παιδί να ‘θρηνήσει’ την απώλεια του γονιού που απουσιάζει.

‘Χτίστε’ σταθερότητα και σιγουριά τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο και στα δυο σπίτια. Αυτό σημαίνει ότι, όσο αυτό είναι δυνατόν, το πρόγραμμα και οι ρουτίνες του παιδιού δεν θα πρέπει να αλλάξουν πολύ. Αυτό ισχύει και με τις μέρες ή ώρες που είναι με τον απόντα από το σπίτι γονιό. Έτσι ακόμα και τις μέρες που είναι με τον πατέρα θα πρέπει το παιδί εκτός από δραστηριότητες ψυχαγωγίας να περνά κάποιες ώρες διαβάζοντας ενδεχομένως μαζί του, πηγαίνοντας S. Market κτλ.

Ενημέρωση σχολείου – δασκάλου και οικογενειακού φιλικού περίγυρου ώστε το παιδί να ξέρει ότι μπορεί να στραφεί για στήριξη και αλλού. 

Συμμετοχή και των δυο γονέων σε σημαντικές στιγμές του παιδιού όπως πχ πρώτη μέρα στο Δημοτικό, σχολικές δραστηριότητες και δρώμενα, βαθμούς, συνελεύσεις γονέων κτλ. Σημαντικό να ενημερωθεί το σχολείο και να στέλνει τυχόν προσκλήσεις και στους δυο γονείς.

Τι να κάνετε:

- Μην κρύψετε την αλήθεια από το παιδί. Ανακοινώστε την και οι δύο μαζί

- Ενθαρρύνετε τα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους

- Μην κρύψετε τα δικά σας αισθήματα

- Ενημερώστε το σχολείο του

- Μην κατηγορείτε τον άλλο γονέα

- Μην καταφεύγετε σε υλικά ανταλλάγματα

- Θυμηθείτε ότι τα παιδιά χρειάζονται να αγαπάνε και τους δύο γονείς τους

- Ενθαρρύνετέ τα παιδιά να ρωτάνε και δώστε τους ξεκάθαρες απαντήσεις

- Έχετε υπομονή μαζί τους

- Πείτε τους την αλήθεια σχετικά με το διαζύγιο όσο αυτό είναι δυνατόν, μην μπείτε όμως σε προσωπικές λεπτομέρειες

- Ενθαρρύνετέ τα να εκφράζουν τα αισθήματα τους, όποια και αν είναι αυτά. Αν αντιστέκονται μαζί σας δώστε του να καταλάβει ότι έχει την υποστήριξη και από άλλους (φίλους, παππού-γιαγιά, δασκάλα/ο, κοντινούς συγγενείς)

- Δώστε τους παρηγοριά στοργή και υποστήριξη

- Διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι το διαζύγιο είναι πρόβλημα των μεγάλων και ότι δεν το προκάλεσαν αυτά

- Διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι θα είστε οι γονείς τους για πάντα

- Τα παιδιά ρωτούν συχνά και απαιτούν να μαθαίνουν λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει και για τις συνέπειες που θα έχουν επάνω τους οι εξελίξεις. Είναι σημαντικό οι πληροφορίες που παίρνουν από τους δύο γονείς να είναι εναρμονισμένες και όχι αλληλοσυγκρουόμενες.

- Προσέξτε τον εαυτό σας και την υγεία σας και ζητήστε βοήθεια αν αισθάνεστε πως δυσκολεύεστε

- Κρατήστε τις καθημερινές ρουτίνες και κάνετε όσο πιο λίγες αλλαγές γίνεται

- Προσπαθήστε να διατηρείτε παρόμοιους κανόνες και ρουτίνες και στα δύο νέα σπίτια

- Χρησιμοποιείστε την υποστήριξη που μπορεί να πάρετε από φίλους, συγγενείς, άλλους χωρισμένους γονείς

- Έχετε κατά νου τις φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών σε σχέση με το διαζύγιο

- Ενημερώστε τους σημαντικούς άλλους (δάσκαλοι, γιατροί, οικιακές βοηθοί, φίλοι, συγγενείς κλπ) για το διαζύγιο. Κάποιες ερωτήσεις τους μπορεί να βάλουν τα παιδιά σας σε πολύ δύσκολη θέση.

Τι να μην κάνετε:

- Μην στέλνετε μηνύματα στην/στον πρώην σας διαμέσου των παιδιών

- Μη ζητάτε από τα παιδιά να κρατάνε μυστικά από τον/την πρώην σύντροφο / σύζυγο

- Μη χρησιμοποιείτε τα παιδιά ως ‘μοχλούς’ σε ‘παιχνίδια δύναμης’ με την/τον πρώην

- Μην υποτιμάτε τον/την άλλο/η γονέα μπροστά στα παιδιά

- Μην λέτε στα παιδιά τι να αισθάνονται ή τι να σκέφτονται

- Μη ζητάτε από τα παιδιά να παίρνουνε το μέρος σας (ή αν σας αγαπάνε περισσότερο από τον/την πρώην σας)

- Μην χρησιμοποιείτε τα παιδιά ως έμπιστους ενήλικες ή ως υποκατάστατα της/του πρώην ή φίλων

- Μην συγκρίνετε τα συναισθήματά σας με αυτά των παιδιών σας

- Μην μπλοκάρετε την επιθυμία των παιδιών σας να μιλάνε και να ρωτάνε για το διαζύγιο και τις αλλαγές που φέρνει

- Μη βάζετε τα παιδιά εν μέσω συγκρούσεων που μπορεί να έχετε με την/τον πρώην σας.

Πότε χρειάζεται το παιδί βοήθεια από κάποιο ειδικό;

Όπως σε κάθε αλλαγή, έτσι και σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστούν τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά χρόνο ώστε να μπορέσουν να επεξεργαστούν τα νέα δεδομένα του διαζυγίου. Σιγά-σιγά, με το πέρασμα του χρόνου, θα πρέπει να υπάρξει μια σταδιακή βελτίωση στην διάθεσή και των δυο. Αν διαπιστωθεί πως, μετά από αρκετούς μήνες τα πράγματα δεν καλυτερεύουν αντίθετα γίνονται χειρότερα τότε αυτό μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι το παιδί αλλά και οι γονείς μπορεί να χρειαστούν την στήριξη ενός εξειδικευμένου ειδικού.

Ποια μπορεί να είναι τα σημάδια αυτά:

- Όταν η απόδοση του παιδιού στο σχολείο είναι ασυνήθιστα χαμηλή για περισσότερο από 6 μήνες

- Όταν το παιδί συμπεριφέρεται παράξενα στους φίλους του: είτε προσκολλάται υπερβολικά πάνω τους είτε απομονώνεται, είτε φέρεται επιθετικά χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο

- Όταν το παιδί παρουσιάζει συχνά έντονες εκρήξεις οργής ή αντιδρά υπερβολικά χωρίς εμφανή λόγο

- Όταν το παιδί παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις στη διάθεσή του

- Όταν παρόλο που έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα (περίπου ένας χρόνος) το παιδί δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και φαίνεται δυστυχισμένο

- Όταν τα παιδιά εκφράζουν απόγνωση: «Ίσως θα έπρεπε απλά να σκοτωθώ, ώστε να μην μαλώνετε εξαιτίας μου»

- Όταν τα παιδιά γίνονται περισσότερο επιρρεπή σε ατυχήματα από ότι συνήθως.

- Αν αρχίσουν να μοιράζουν τα πράγματά τους σε άλλους, σαν να πρόκειται να φύγουν

- Αν αρχίσουν να αποσύρονται σε σημείο απομόνωσης

- Αν εμφανίσουν εκτεταμένες αλλαγές στις συνήθειες του ύπνου (να κοιμούνται υπερβολικά πολύ ή σχεδόν καθόλου) και / ή στην διατροφή τους (να τρώνε υπερβολικά πολύ ή σχεδόν καθόλου)

- Σημαντική απώλεια ή αύξηση βάρους σώματος

- Συχνοί εφιάλτες

- Έντονη ενασχόληση με την πιθανότητα να αρρωστήσουν τα ίδια ή / και κάποιος άλλος.

- Προβλήματα στο σχολείο (με τους συμμαθητές, τα μαθήματα, τη συμπεριφορά τους επιθετικότητα, απόσυρση κλπ), ενώ πριν τα πηγαίνανε καλά

- Να λένε ψέματα ενώ πριν δεν το συνήθιζαν

- Να καταστρέφουν πράγματα δικά τους ή άλλων

- Σημαντική αλλαγή στον χαρακτήρα τους (πχ ένα πολύ ήσυχο παιδί γίνεται υπερκινητικό ή ένα πρόσχαρο γίνεται αποσυρμένο)

- Άρνηση να μείνουν με ενήλικες τους οποίους εμπιστεύονταν και τους άρεσε η συντροφιά τους

- Εκρηκτική συμπεριφορά (φωνές, καυγάδες, ασυγκράτητες εκρήξεις θυμού)

- Αν αρχίσουν να φεύγουν από το σπίτι χωρίς την άδεια των γονιών τους

- Συχνές ενοχλήσεις σε σχέση με την υγεία τους (πονοκέφαλοι, στομαχόπονοι, διάρροιες, δυσκοιλιότητα κλπ)

- Έντονοι και μη βάσιμοι / μη ρεαλιστικοί φόβοι

- Όταν υπάρχει επαναλαμβανόμενη προβληματική συμπεριφορά όπως απουσίες και προβλήματα στο σχολείο, κλοπές, ψέματα, χρήση ουσιών, αυτοτραυματισμοί, απειλές αυτοκτονίας, κλπ.

Σε γενικές γραμμές, όταν οι συνηθισμένες αντιδράσεις κρατάνε για ασυνήθιστο χρόνο ή χειροτερεύουν με το πέρασμα του χρόνου.

Το διαζύγιο, ειδικά στην αρχή είναι μια επίπονη διαδικασία για όλους. Εαν όμως υπάρχει καλή συνεργασία μεταξύ των γονέων ίσως να είναι λιγότερο επιβλαβές για την ψυχική υγεία των παιδιών απ’ότι θα ήταν η ανατροφή τους σε ένα περιβάλλον απλής συνύπαρξης γεμάτο καυγάδες και εντάσεις.

Ειρήνη Μάντη. Ψυχολόγος. ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Χρήσιμη Βιβλιογραφία:

- Bacus A. (2005). Οι Γονείς Ρωτούν Οι Ψυχολόγοι Απαντούν. Αθήνα: Lector

- Γουίντσεστερ, Κ. & Μπέγιερ, Ρ. (2003). Μιλώντας για το Διαζύγιο. Πώς να Μιλήσετε στα Παιδιά σας και να τα Βοηθήσετε να το Ξεπεράσουν . Αθήνα: Κέδρος.

- Καππάτου, Α. (1999). Γνωρίστε το Παιδί σας. Αθήνα: Μοντέρνοι Καιροί.

- Φανί Κοέν Ερλέμ (2006) Διαζύγιο: Απαντώντας στις ερωτήσεις των παιδιών. Αθήνα: Lector

Πηγή
Πηγή

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Μπαμπάς ο πολύτιμος ρόλος του

Η πολύτιμη συνεισφορά του μπαμπά.

Είναι σύνηθες να τονίζεται και να εκθειάζεται ο σημαντικός ρόλος της μητέρας στη ζωή των παιδιών. Είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί όμως, ότι εξίσου σημαντικός είναι και ο ρόλος του πατέρα. Από την ενεργή συμμετοχή του στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, εξαρτάται η μετέπειτα ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητάς τους, καθώς και οι επιδόσεις τους σε πολλούς τομείς της παιδικής και ενήλικης ζωής τους. Άλλωστε, για να διασφαλιστεί η αρμονική ανάπτυξη ενός παιδιού θα πρέπει να διασφαλίζεται η ύπαρξη στη ζωή του, τόσο του μητρικού όσο και του πατρικού προτύπου. 

Ας δούμε λοιπόν μαζί, την πολύτιμη συνεισφορά των μπαμπάδων στην ανατροφή των παιδιών.

Η αγάπη του πατέρα είναι εφόδιο ζωής

Η αγάπη που προσφέρει ο πατέρας στο παιδί του έχει ιδιαίτερα δυνατή επιρροή στην ανάπτυξή του, όπως ακριβώς και η αγάπη της μητέρας. Μάλιστα, έρευνες έδειξαν ότι σε μερικές περιπτώσεις, η αγάπη του πατέρα επηρεάζει τα παιδιά ακόμη περισσότερο. Το γεγονός αυτό οφείλεται στον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αντιμετωπίζουν τον πατέρα τους. Επειδή, τις περισσότερες φορές, απουσιάζει για αρκετές ώρες από το σπίτι, τα παιδιά πιστεύουν ότι πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο για να κερδίσουν την αγάπη του. Όποτε, λοιπόν, πιστεύουν ότι έχουν κατορθώσει να κερδίσουν την αγάπη και την εκτίμηση του πατέρα τους, το εκλαμβάνουν ως ένα σπουδαίο απόκτημα, μιας και θεωρούν σαφώς πιο δεδομένη την αγάπη της μητέρας τους. Ο ρόλος του πατέρα επομένως είναι πολύτιμος για το παιδί, και κυρίως, η έμπρακτη και σαφής έκφραση της αγάπης του προς αυτό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να έχετε πάντοτε υπόψη σας, ότι ο χρόνος που θα αφιερώσετε στο παιδί σας, η αγάπη και η στοργή που θα του παράσχετε, θα αποτελεί ανεκτίμητο εφόδιο ευτυχίας για όλη του τη ζωή.

Πατέρας: πρότυπο ζωής – μέτρο σύγκρισης

Ο πατέρας δεν είναι μόνο μια ουσιώδης πηγή αγάπης αλλά και ένα πρόσωπο που τα παιδιά εκτιμούν βαθιά και παρακολουθούν με θαυμασμό. Ο τρόπος με τον οποίο ο πατέρας ζει, αποτελεί ένα βασικό πρότυπο για τα παιδιά του. Το αγόρι μαθαίνει να σέβεται τις γυναίκες, από τη μια μεριά, χάρη στην αγάπη της μητέρας του, αλλά ουσιαστικά η συμπεριφορά του διαμορφώνεται μέσα από το παράδειγμα του πατέρα του. Αντίστοιχα, η κόρη επηρεάζεται από τη μητέρα, αλλά διατηρεί το πρότυπο του πατέρα της ως μέτρο σύγκρισης για τις μελλοντικές επιλογές συντρόφου. Είναι επομένως ιδιαίτερα σημαντικό να νιώθουν τα παιδιά ότι ο πατέρας τους αγαπά όχι μόνο εκείνα αλλά και την μητέρα τους. Καθώς, οι σχέσεις μεταξύ των γονιών τους, αποτελούν για τα παιδιά παράδειγμα, για τη μεγάλη αξία που έχουν οι προσωπικές σχέσεις στην ατομική αλλά και οικογενειακή ευτυχία. Ακόμη και στην περίπτωση που οι γονείς έχουν χωρίσει, αν ο πατέρας δείχνει σεβασμό προς τη μητέρα, προσφέρει στα παιδιά ένα ουσιαστικό παράδειγμα για τη σημασία του αλληλοσεβασμού και της εκτίμησης προς τους άλλους.

Η επίδραση του πατέρα είναι σημαντική

Σαν πατέρας, πρέπει να γνωρίζετε ότι θα έχετε καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού σας. Η επίδρασή σας, είτε είναι θετική είτε αρνητική, θα συνοδεύει για πάντα το παιδί στην ενήλικη ζωή του. Είναι καλό, λοιπόν, για κάθε πατέρα, να ασχολείται με τα προσωπικά θέματα που απασχολούν τα παιδιά του, και να τα συμβουλεύει. Μέσα από τις συζητήσεις αυτές, αλλά και μέσω του δικού του παραδείγματος, θα μπορέσει να τους καλλιεργήσει το αίσθημα ευθύνης και να τους μεταλαμπαδεύσει τις αξίες που θα πρέπει να σέβονται στη ζωή τους. Είναι σημαντικό να κατανοήσετε ότι τα παιδιά, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, σας αντιμετωπίζουν στη ζωή τους ως ένα άτομο που γνωρίζει πάντοτε ποιο είναι το σωστό και που είναι πάντα σε θέση να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία.

Πατέρας, σχολικές επιδόσεις και κοινωνικές σχέσεις

Η σημασία του πατέρα στη ζωή των παιδιών είναι εμφανής σε κάθε τους δραστηριότητα. Αν ο πατέρας έχει ενεργή συμμετοχή στη σχολική ζωή των παιδιών του, οι επιδόσεις τους αυξάνονται θεαματικά. Κάθε τι για το οποίο ο πατέρας δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποκτά για τα παιδιά εξαιρετική σημασία και εντείνουν τις προσπάθειές τους, ώστε να το μάθουν όσο γίνεται καλύτερα. Παράλληλα, όταν το ενδιαφέρον του για τις δραστηριότητές τους είναι ειλικρινές και με συνέπεια, τα παιδιά είναι περισσότερο ευτυχισμένα. Καθώς, βλέποντας ότι ο πατέρας τους ενδιαφέρεται πραγματικά για τις επιλογές τους, νιώθουν ότι τα αγαπάει και τα νοιάζεται πραγματικά. Επιπλέον, όταν ο πατέρας παρακολουθεί και συμμετέχει στις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών του, εκείνα έχουν καλύτερη κοινωνική εξέλιξη και σαφώς καλύτερες κοινωνικές σχέσεις με τους συμμαθητές τους.

Είναι σαφές επομένως, ότι πέρα από την ιδιαίτερα σημαντική προσφορά της μητέρας, η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία.

Πηγή

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Παιδιά και στρες

Στις μέρες μας, τα επίπεδα του στρες ολοένα και αυξάνουν. Δυστυχώς, από μια τέτοια κατάσταση δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και τα παιδιά, τα οποία φαίνεται να αποτελούν μία ομάδα ιδιαίτερα ευπαθή σε αυτό.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι σε μια εποχή όπου οι αλλαγές είναι ραγδαίες, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, τα επίπεδα του στρες ολοένα και αυξάνουν. Δυστυχώς, από μια τέτοια κατάσταση δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και τα παιδιά, τα οποία φαίνεται να αποτελούν μία ομάδα ιδιαίτερα ευπαθή και ευαίσθητη στο να εμφανίσει τις αρνητικές επιπτώσεις του στρες.

Τι ακριβώς όμως είναι το στρες; Η αλήθεια είναι πως ένας και μόνο ορισμός θα ήταν δύσκολος καθώς το στρες περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά από αντιδράσεις του οργανισμού τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ωστόσο, ο πιο συχνά χρησιμοποιούμενος ορισμός του στρες είναι αυτός που έχει διατυπωθεί από τον Lazarus και τους συνεργάτες του και αναφέρει ότι το στρες προκαλείται μέσω των διαδικασιών αλληλεπίδρασης μεταξύ των ατόμων και του περιβάλλοντός του.

Κατ’ επέκταση, όταν το άτομο νιώθει ότι οι διαθέσιμοι πόροι του δεν επαρκούν προκειμένου να αντεπεξέλθει στις εκάστοτε απαιτήσεις του περιβάλλοντός του, αρχίζει να βιώνει έντονο στρες.

Φαίνεται πως τα παιδιά κάθε ηλικίας είναι δυνατόν να βιώσουν στρες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν σε αυτό έχει να κάνει με την ηλικία, την ιδιοσυγκρασία τους, καθώς και με το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.

Τα αίτια, λοιπόν, του παιδικού στρες θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη, έχει να κάνει με το στρες που προκύπτει λόγω της μετάβασης του παιδιού σε ένα επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Το βάδισμα, η εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας, η κοινωνικοποίηση στα πλαίσια του σχολείου είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα πηγών άγχους.

Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για το παραγωγικό στρες που βοηθά το παιδί να προχωρήσει προς τον δρόμο της αυτονομίας και της ανεξαρτητοποίησης. Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται περισσότερο στο στρες που προκαλείται από διάφορα γεγονότα ζωής τα οποία αποσυντονίζουν το παιδί, όπως:

Διαζύγιο. 

Όταν οι γονείς χωρίζουν ή ακόμα και όταν οι διαμάχες ανάμεσα στο ζευγάρι είναι καθημερινή υπόθεση, το παιδί παύει να νιώθει ασφάλεια, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν το αίσθημα του φόβου και ο κίνδυνος της μοναξιάς

Μετακόμιση. 

Τα παιδιά τα οποία χρειάζεται να απομακρυνθούν από τη γειτονιά τους, το σχολείο τους ή γενικότερα από κάποια ομάδα φίλων συχνά βιώνουν έντονη ανασφάλεια, σύγχυση, αλλά και φόβο

Πένθος. 

Τις περισσότερες φορές, τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχειριστούν την απώλεια είτε αυτή έχει να κάνει με κάποιο μέλος της οικογένειας, είτε με κάποιο φιλικό πρόσωπο, είτε ακόμα και με ένα αγαπημένο κατοικίδιο. Είναι πιθανό να δημιουργηθεί η πεποίθηση στο παιδί ότι με κάποιο τρόπο ευθύνεται το ίδιο για τον θάνατο του αγαπημένου του προσώπου, με αποτέλεσμα να διακατέχεται από ενοχές και έντονο στρες

Πιεσμένο πρόγραμμα δραστηριοτήτων. 

Όταν το παιδί νιώθει ότι έχει μόνο υποχρεώσεις και τρέχει κυριολεκτικά από το σχολείο στο φροντιστήριο, από το φροντιστήριο στο κολυμβητήριο, στο ωδείο, στις ξένες γλώσσες κτλ, δίχως να έχει χρόνο για ξεκούραση και παιχνίδι, τότε είναι πιθανό να κάνουν την εμφάνισή τους συναισθήματα άγχους και υπερέντασης

Πίεση από την ομάδα των συνομηλίκων. 

Τα παιδιά έχουν την τάση να επηρεάζονται από τις συμπεριφορές των συνομηλίκων τους και να κάνουν τα πάντα προκειμένου να μοιάσουν όλο και περισσότερο σε αυτούς. Όταν βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν, αγχώνονται και βιώνουν μεγάλη πίεση και απογοήτευση

Ιδιαίτερα σημαντικός κρίνεται και ο ρόλος των γονέων. Φαίνεται πως όταν οι γονείς θέτουν υπερβολικά υψηλούς στόχους στο παιδί, του προκαλούν έντονο στρες και αγωνία, καθώς φοβάται μια πιθανή απόρριψη εκ μέρους τους στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει να ανταποκριθεί επάξια στις προσδοκίες τους.

Επιπλέον, ειδικά στις μέρες μας με το σύννεφο της οικονομικής αστάθειας να μαυρίζει τη ζωή μας, οι γονείς καλό θα ήταν να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί στον τρόπο με τον οποίο συζητούν τέτοια θέματα όταν τα παιδιά είναι κοντά, γιατί είναι πιθανό να τους ‘φορτώσουν’ τελικά τις ανησυχίες τους, με αποτέλεσμα να τους προκαλέσουν άγχος για τα δικά τους προβλήματα.

Συμπερασματικά, αν και τείνουμε να πιστεύουμε ότι τα παιδιά απολαμβάνουν ανέμελα την παιδικότητά τους, δίχως έγνοιες και στενoχώριες, δυστυχώς φαίνεται ότι συχνά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα παιδιά αισθάνονται άγχος, ανασφάλεια και ανησυχούν για πολλούς λόγους καθώς αντιλαμβάνονται πολύ καλά τα όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Παναγιωτουνάκου Ελπίδα

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Παιδιά Χωρισμένων Γονιών και Χριστούγεννα

Η περίοδος των Χριστουγέννων μπορεί να έχει ιδιαίτερα επιβαρυντικά χαρακτηριστικά, όταν τα παιδιά καλούνται να την περάσουν µε τον έναν από τους δύο γονείς, στην περίπτωση ενός διαζυγίου. 

Τα πράγµατα συνήθως είναι πιο δύσκολα, όταν το διαζύγιο είναι πρόσφατο, όταν, για παράδειγμα, είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που τα παιδιά θα είναι µε τον έναν από τους δύο γονείς.

Σε αυτήν την περίπτωση, µπορεί να υπάρχουν έντονοι και συνεχείς καβγάδες, φθορά του αµοιβαίου σεβασµού και της εµπιστοσύνης, πράγµα που επηρεάζει έντονα τα παιδιά, καθώς και πιθανές αποτυχηµένες προσπάθειες βελτίωσης της σχέσης από τον έναν από τους δύο γονείς. Το πιο δύσκολο, βέβαια, για τα παιδιά είναι ο χειρισµός της απώλειας του ενός γονιού από το σπίτι.

Οι γονείς τότε θα πρέπει να χειριστούν τις αρνητικές αντιδράσεις των παιδιών και τις προσπάθειες από µέρους τους να φέρουν σε επαφή τους γονείς. Το κλίµα αυτό δηµιουργεί ποικίλα συναισθήµατα, όπως φόβο, θλίψη, κατάθλιψη, άγχος αποχωρισµού και εγκατάλειψης, πιθανή πτώση της επίδοσης στο σχολείο, θυµό, επιθετικότητα, ακόµα και ενοχές, γιατί συχνά αισθάνονται ότι φταίνε αυτά για τις συγκρούσεις των γονιών τους. Βέβαια, σηµαντικό ρόλο παίζουν η ψυχοσυναισθηµατική ωριµότητα των παιδιών, η ποιότητα της σχέσης που είχαν µε τους γονείς πριν από το διαζύγιο, όπως και οι σχέσεις τους µε παππούδες, φίλους, δασκάλους και άλλα σηµαντικά πρόσωπα µε τα οποία έχουν στενή σχέση.

Πώς µπορούµε να χειριστούµε όλα αυτά τα προβλήµατα όταν µπαίνει το θέµα των διακοπών; 

H εύρυθµη εξέλιξη των πραγµάτων έγκειται στην ωριµότητα των γονιών και στην πρόθεσή τους να θέσουν πάνω απ’ όλα την καλή ψυχολογική κατάσταση των παιδιών τους.

Είναι σηµαντικό ο γονιός που θα περάσει τις γιορτινές ηµέρες µε τα παιδιά να δηµιουργήσει ένα θετικό κλίµα αγάπης, φροντίδας και σιγουριάς έτσι ώστε να µειωθούν το άγχος και η πιθανή ανασφάλεια των παιδιών και να νιώσουν ζεστασιά και θαλπωρή.

Θα πρέπει να µη µιλά αρνητικά για τον άλλο γονιό, να αποσπά τα παιδιά σε ευχάριστες και εποικοδοµητικές ασχολίες, όπως, για παράδειγµα, να ξεκινήσουν νέες δραστηριότητες σε χώρους όπου συχνάζουν και άλλα παιδιά, όπως γυµναστήρια, χώροι µε αθλητικές ή καλλιτεχνικές δραστηριότητες (θέατρο κ.λπ.), να ασχοληθούν µε εκµάθηση πνευµατικών παιχνιδιών (σκάκι) και οτιδήποτε άλλο θεωρούν ότι µπορεί να τα προσελκύσει θετικά.

Είναι σηµαντικό ο γονιός να εµπλέξει τα παιδιά σε κοινές δραστηριότητες, π.χ. να κατασκευάσουν χειροποίητα δώρα ή να φτιάξουν κάποια φαγητά ή γλυκά.

Επίσης, είναι ευκαιρία να τους στείλουν το µήνυµα ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης και πρέπει να φροντίσουµε να δώσουµε αγάπη, προσφέροντας κάτι σε ανθρώπους που έχουν περισσότερα προβλήµατα από άλλους και να αφιερώσουν µια ηµέρα στον εθελοντισµό. Τέλος, δεν θα πρέπει να διστάσουν οι γονείς να ζητήσουν ψυχολογική στήριξη και καθοδήγηση για τους ίδιους και για τα παιδιά τους από κάποιον ψυχολόγο, προκειµένου να κατανοήσουν τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους αισθήµατα και να επικοινωνήσουν πιο αποτελεσµατικά µε τα παιδιά τους αµβλύνοντας τα άγχη τους, τις ενοχές τους και δίνοντάς τους µηνύµατα αισιοδοξίας για το µέλλον.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ – HEALTH τεύχος 122: Έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου για την Υγεία και την Ποιότητα Ζωής

ΠΗΓΗ

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Πατέρας. Το σημαντικό πρόσωπο στην ανατροφή των παιδιών

Για κάθε παιδί, ο πατέρας αποτελεί ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για την ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητάς του.

Ο πατέρας εκπροσωπεί το ανδρικό κομμάτι της δημιουργίας: τη σταθερότητα, τη δύναμη, την προστασία, την πειθαρχία, τη δικαιοσύνη. Τον έχει ανάγκη κάθε παιδί για το σωστό και φυσιολογικό του μεγάλωμα.

Η προσέγγιση και η καλή επικοινωνία του πατέρα με τον γιο είναι πολύτιμη για την εξέλιξη και την ωρίμανση κάθε αγοριού. Από τον τρόπο που ο πατέρας ζει, το αγόρι μαθαίνει να σέβεται τις γυναίκες. Είναι σημαντικό να νιώθουν τα παιδιά ότι ο πατέρας τους σέβεται και αγαπά τη μάνα τους. Η σχέση των γονιών είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση και των μελλοντικών σχέσεων των παιδιών τους με τους συντρόφους τους.

Ο πατέρας, με τη συμπεριφορά του, συμβάλλει στην ηθική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Το παιδί τον έχει σαν ίνδαλμα, τον μιμείται στις κινήσεις και στα λόγια, και τον θεωρεί σαν ένα «κρίκο» με την κοινωνία. Ο πατέρας πρέπει να δίνει μια ειλικρινή και σωστή σεξουαλική, οικονομική, θρησκευτική και ηθική διαπαιδαγώγηση.

Για το κορίτσι ο πατέρας εκπροσωπεί τις σταθερές αξίες της ζωής, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μέσα από την παρουσία και την επικοινωνία της με τον πατέρα, η κόρη χτίζει τη σωστή ή λανθασμένη μελλοντική σχέση με τον σύντροφό της.

Μια δύσκολη ή διαταραγμένη σχέση με τον πατέρα την οδηγεί συνήθως σε λανθασμένες επιλογές συντρόφων που διαιωνίζονται. Μέσα από κάποιο ασυνείδητο μηχανισμό, η κοπέλα διαλέγει πολύ συχνά σύντροφο που έχει πολλά κοινά σε βασικούς τομείς συμπεριφοράς με τον πατέρα της.

Κοπέλες ορφανές από πατέρα λένε ότι η έλλειψή του είναι αγιάτρευτη. Αισθάνονται σαν να είναι απροστάτευτες σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμη κι αν δείχνουν γεμάτες αυτοπεποίθηση και δύναμη. Κορίτσια που έχουν μεγαλώσει χωρίς τη φυσική παρουσία του πατέρα, ομολογούν ότι σε κάθε άντρα, ψάχνουν να βρουν τον πατέρα που δεν γνώρισαν ή που δεν βίωσαν και δεν χόρτασαν την παρουσία του και την επικοινωνία μαζί του.

Έρευνες έχουν δείξει ότι η ενεργή συμμετοχή του πατέρα στη σχολική ζωή των παιδιών του, βοηθάει να αυξάνονται οι επιδόσεις τους θεαματικά. Όταν τα παιδιά βλέπουν ότι ο πατέρας τους ενδιαφέρεται, εντείνουν τις προσπάθειές τους, νιώθουν ότι τα αγαπάει και τα νοιάζεται πραγματικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την καλύτερη κοινωνική τους εξέλιξη, καθώς και τις καλύτερες κοινωνικές σχέσεις με τους συμμαθητές.

Ο πατέρας δεν πρέπει να είναι απών, αυστηρός, αυταρχικός, εχθρικός, υπερπροστατευτικός. Πρέπει να είναι δημοκρατικός (να σέβεται τα θέλω των παιδιών του, να θέτει όρια, να είναι διαθέσιμος για συζήτηση και επίλυση των προβλημάτων τους), να είναι τρυφερός, να συμμετέχει στην καθημερινότητα του παιδιού του.

Άλλωστε, ο ρόλος του σύγχρονου πατέρα είναι πολύτιμος και απόλυτα αναγκαίος για την ισορροπία της οικογένειας.

Πηγή

Πηγή

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Η Δυναμική Επιρροή που ένας πατέρας έχει σε μια κόρη

Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι κόρες μας έχουν την καλύτερη ευκαιρία για μια επιτυχημένη ζωή; 

Από τη στιγμή που ένα κοριτσάκι που έρχεται στον κόσμο, ο πατέρας της έχει μια καταπληκτική επίδραση στη ζωή της. Από την πρώτη φορά που τυλίγει το μικροσκοπικό χέρι της γύρω από το δάχτυλό του, από την στιγμή που της μαθαίνει να περπατά, η παρουσία αυτού του ανθρώπου, η συμμετοχή και ο χαρακτήρας θα βοηθήσουν δίνοντας την φόρμα και το σχήμα μέσα της, στη γυναίκα που θα γίνει.

Θα δει αυτόν τον άνθρωπο με δέος, και έχει ορισμένες ανάγκες που μόνο αυτός μπορεί να εκπληρώσει. Μέσα από τις πολλές αλληλεπιδράσεις και τις εμπειρίες που έχει με τον ίδιο, θα αναπτυχθούν απίστευτα πράγματα μέσα της. Ας εξετάσουμε τι γίνεται μέσα στο μυαλό της, τα συναισθήματα και τον ψυχικό της κόσμο μέσω της ισχυρής δυναμικής που συμβαίνει ανάμεσα σε ένα πατέρα και μια κόρη. 

Τα πρώτα χρόνια 

Μελέτες και στατιστικές έχουν δείξει πόσο σημαντικοί είναι οι πατέρες σε όλα τα παιδιά, σε γενικές γραμμές, αλλά αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα μικρά κορίτσια. Η Meg Meeker, MD στο βιβλίο "Strong Fathers, Strong Daughters" αναφέρει τα ακόλουθα γεγονότα: 

· Τα μικρά παιδιά που είναι στενά συνδεδεμένα με τους πατέρες τους, είναι καλύτερα στην επίλυση των προβλημάτων. 

· Έξι μηνών μωρά έχουν υψηλότερη βαθμολογία στα τεστ νοητικής ανάπτυξης, όταν οι μπαμπάδες τους συμμετέχουν στη ζωή τους. 

· Η παρουσία των μπαμπάδων στο σπίτι, κάνει τα παιδιά να διαχειρίζονται το σχολικό άγχος καλύτερα. 

· Τα κορίτσια των οποίων οι πατέρες παρέχουν ζεστασιά και έλεγχο, έχουν υψηλότερες ακαδημαϊκές επιτυχίες. 

· Τα κορίτσια που είναι κοντά στους πατέρες τους, εμφανίζουν λιγότερο άγχος και παραβατικές συμπεριφορές. 

Αυτά τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πόσο σημαντικοί είναι οι εμπλεκόμενοι πατέρες για την ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη των μικρών κοριτσιών τους.

Η Erika Krull, MS, LMHP σε ένα άρθρο της με τίτλο "Divorce – What Girls Miss When Dad Leaves the Home" δηλώνει, "Ένα μέρος της ψυχής ενός κοριτσιού δημιουργείται από αυτό που ο πατέρας της, αντανακλά πίσω σε αυτή. Ένα κορίτσι χρειάζεται να ξέρετε ότι ένας άνδρας την αγαπά, την εκτιμά, θα την προστατεύσει, και θα είναι αξιόπιστος γι' αυτήν. Χρειάζεται χρόνια για αυτή την επιρροή να εμβαθύνει και να αναπτυχθεί μέσα σε ένα κορίτσι. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν ο πατέρας της δεν υπάρχει εκεί". 

Η πρώτη αρσενική επιρροή ενός μικρού κοριτσιού, θα πρέπει να είναι με τον πατέρα της. Η αγάπη και η προσοχή του, θα την βοηθήσουν να νιώσει ότι την φροντίζουν και την αγαπούν. Η ευγενική οδηγία, η δύναμη και η ηγεμονικότητα του, θα την βοηθήσει να αισθάνεται ασφαλείς. Αν της δοθεί ο χρόνος για να μιλήσουμε και να ακούσουμε τη γνώμη της, θα αισθανθεί ότι έχει αξία. 

Στο βιβλίο "Strong Fathers, Strong Daughters" η Meg Meeker αναφέρει επίσης, "Οι πατέρες αναπόφευκτα αλλάζουν την πορεία της ζωής στις κόρες τους. Από τη στιγμή που την είδατε να γεννιέται μέχρι την στιγμή που θα φύγει από το σπίτι σας. Το ρολόι αρχίζει να μετρά. Είναι το ρολόι που μετράει τις ώρες σας μαζί της, τις ευκαιρίες σας να την επηρεάσετε, για να διαμορφώσει το χαρακτήρα της, και να την βοηθήσει να βρει τον εαυτό της - και να απολαμβάνει τη ζωή ". 

Μια νεαρή κοπέλα χρειάζεται μια θετική αρσενική επιρροή στη ζωή της! 

Τα εφηβικά της χρόνια 

Όταν ένα κορίτσι γίνεται έφηβη, ο ρόλος του πατέρα παραμένει πολύ σημαντικός. Η Meg Meeker απαριθμεί περισσότερα στατιστικά στοιχεία στο βιβλίο της "Strong Fathers, Strong Daughters": 

· Η γονική συνδεσιμότητα είναι ο νούμερο ένα παράγοντας για την πρόληψη των κοριτσιών από τη συμμετοχή σε προγαμιαίο σεξ και στην εξάρτηση στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. 

· Οι κόρες που αντιλαμβάνονται ότι οι πατέρες τους φροντίζουν για αυτές, οι οποίες αισθάνονται ότι είναι συνδεδεμένες με τους πατέρες τους, έχουν σημαντικά λιγότερες απόπειρες αυτοκτονίας και λιγότερες περιπτώσεις δυσαρέσκειας του σώματος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, χρήση ουσιών, και ανθυγιεινού βάρους. 

· Τα κορίτσια με συμμετέχοντες πατέρες, έχουν διπλάσιες πιθανότητες να παραμείνουν στο σχολείο. 

· Η αυτοεκτίμηση μιας κόρης διαβλέπεται καλύτερα από την φυσική αγάπη του πατέρα της. 

· Τα κορίτσια με πατρικό πρότυπο, αισθάνονται πιο ασφαλείς, έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, είναι πιο πιθανό να επιτύχουν στο πανεπιστήμιο, και είναι λιγότερο πιθανό να αποτύχουν στο πανεπιστήμιο. 

· Τα κορίτσια με πατέρες που εμπλέκονται στη ζωή τους, έχουν υψηλότερες ποσοτικές και λεκτικές δεξιότητες και υψηλότερες πνευματικές λειτουργίες. 

· Οι πατέρες βοηθούν τις κόρες να γίνει πιο ικανές, να προσανατολίζονται, και πιο επιτυχημένες. 

· Τα κορίτσια με εμπλεκόμενους πατέρες, έχουν χαμηλότερα ποσοστά εγκυμοσύνης εφήβων. Τα έφηβα κορίτσια που ζουν και με τους δύο γονείς, είναι τρεις φορές λιγότερο πιθανό, να χάσουν την παρθενιά τους πριν από τα δεκαέξι τους. 

· 76 % των εφήβων κοριτσιών είπαν ότι οι πατέρες τους επηρέασαν τις αποφάσεις τους σχετικά με το αν θα πρέπει να γίνουν σεξουαλικά ενεργές. 

· Τα κορίτσια που ζούσαν μαζί με τις μητέρες και τους πατέρες τους (σε αντίθεση με αυτά που ζούσαν μόνο με τις μητέρες) έχουν σημαντικά λιγότερες αναπτυξιακές καθυστέρησεις, και λιγότερες μαθησιακές διαταραχές, συναισθηματικές δυσκολίες και προβλήματα συμπεριφοράς. 

· Τα κορίτσια που ζουν μόνο με τις μητέρες τους, έχουν σημαντικά μικρότερη ικανότητα να ελέγχουν τις παρορμήσεις, καθυστέρηση της ικανοποίησης, και να έχουν μια ασθενέστερη αίσθηση της συνείδησης ή για το σωστό και το λάθος. 

Η συμμετοχή ενός πατέρα στη ζωή της κόρης έχει μεγάλη επίδραση στη σεξουαλική της δραστηριότητα, όπως αντικατοπτρίζεται στις πληροφορίες πάνω. 

Τα κορίτσια που δεν παίρνουν την αρσενική προσοχή και την αγάπη από τους πατέρες τους, θα στρέφονται συχνά προς οποιοδήποτε αρσενικό φύλο για να καλύψει αυτό το κενό και την ανάγκη. Διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για να γίνουν σεξουαλικά ενεργές σε νεαρότερη ηλικία και να μείνουν έγκυες. Επίσης, είναι περισσότερο σε κίνδυνο ότι θα συμμετάσχουν σε μια καταχρηστική σχέση. 

Η σχέση ενός πατέρα με την κόρη του, θα καθορίσει συχνά το είδος των σχέσεων που επιλέγει. 

Οι πατέρες, επίσης επηρεάζουν όταν οι κόρες τους αρχίζουν την εφηβεία. 

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Science Daily με τίτλο "Father-Daughter Relationship Crucial to When Girls Enter Puberty, Researchers Say", είπε για μια μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο Vanderbilt. Οι ερευνητές είπαν "Η μελέτη εξέτασε 173 κορίτσια και τις οικογένειές τους από τη στιγμή που τα κορίτσια ήταν στην προ-νηπιαγωγείο ηλικια έως ότου ήταν στην έβδομη τάξη". 

"Τα κορίτσια που είχαν στενές, θετικές σχέσεις με τους γονείς τους κατά τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής έτειναν να παρουσιάζουν σχετικά αργά την εφηβεία, σε σύγκριση με τα κορίτσια που είχαν πιο μακρινές σχέσεις με τους γονείς τους. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η ποιότητα των πατέρων στην εμπλοκή με τις κόρες ήταν το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του πρώιμου οικογενειακού περιβάλλον σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα των κοριτσιών στην εφηβεία". 

"Τα κορίτσια που μπήκαν στην εφηβεία αργότερα, γενικά είχαν πατέρες που συμμετείχαν ενεργά στην παροχή φροντίδας. Είχαν πατέρες που ήταν υποστηρικτικοί στις μητέρες των κοριτσιών. Και είχαν θετικές σχέσεις με τις μητέρες τους. Αλλά είναι « η συμμετοχή τους, παρά των μητέρων» των πατέρων, η οποία φαίνεται να είναι υψίστης σημασίας για τον χρόνο της ανάπτυξης των κοριτσιών". 

Οι πατέρες βοηθούν επίσης να χτίσουν την αυτοπεποίθηση στις κόρες τους. 

Τα κορίτσια μαθαίνουν να θεωρούν τους εαυτούς τους, με τον τρόπο που οι πατέρες τους θεωρούν. Αν τους δίνεται αγάπη και θετική προσοχή, αισθάνονται μια αίσθηση της εκτίμησης. Αλλά εάν αγνοούνται, αντιμετωπίζονται σκληρά και ποτέ δεν τους δόθηκε μια θετική γνώμη, είναι δύσκολο για αυτά να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους. 

Οι τρυφεροί πατέρες παρέχουν τη σταθερότητα και την ηθική καθοδήγηση στο σπίτι. 

Αυτοί ενδιαφέρονται αρκετά για να βοηθήσουν στην καθοδήγηση στις κόρες τους μέσα από τα δύσκολα εφηβικά τους χρόνια. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η συμμετοχή τους πραγματικά κάνει τη διαφορά στον τομέα των εφηβικών κυήσεων, κατάχρηση ουσιών, και την ακαδημαϊκή επιτυχία. 

Ένας πατέρας μπορεί επίσης να επηρεάσει την αντίληψη της κόρης για τον Θεό. 

Αν έχει την αγάπη, την φροντίδα, ενός συμμετέχων πατέρα, θα δει πιο εύκολα τον Θεό σαν στοργικό Πατέρα. Αλλά εάν ο πατέρας της είναι υπερβολικά αυστηρός, κρύος και απόμακρος, αυτή μπορεί επίσης να δει τον Θεό με αυτόν τον τρόπο. Είναι δύσκολο να δούμε τον Θεό ως στοργικό πατέρα, όταν δεν ξέρεις τι είναι ένας στοργικός πατέρας. 

Ένας πατέρας είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή της κόρης. 

Σύμφωνα με την Meg Meeker στο "Strong Fathers, Strong Daughters", έχει αντιμετωπίσει πατέρες λέγοντάς τους πώς αυτοί επηρεάζουν τις κόρες τους, 

"Όταν είναι είκοσι πέντε, θα ταξινομούν διανοητικά τον φίλο ή τον σύζυγό της, με εσένα. Όταν είναι τριάντα πέντε ετών, ο αριθμός των παιδιών που έχει, θα επηρεαστεί από την ζωή μαζί σας. Τα ρούχα που φοράει, θα αντανακλούν κάτι για σας. Ακόμη και όταν είναι εβδομήντα πέντε, πώς αντιμετωπίζει το μέλλον της, θα εξαρτηθεί από κάποια μακρινή ανάμνηση του χρόνου που περάσατε μαζί. Είτε πρόκειται για καλές ή επώδυνες, οι ώρες και τα χρόνια που περάσατε μαζί της - ή δεν περάσατε μαζί της - καθορίζουν το ποια είναι". 

Θα υπάρξουν και άλλοι σημαντικοί άντρες στη ζωή ενός κοριτσιού, αλλά η επιρροή του πατέρα της θα διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή της. 

Αν είστε ένας πατέρας και νιώθετε την μεγάλη ευθύνη της ανατροφής μιας κόρης, να ξέρετε ότι είστε η θετική αρσενική επιρροή στη ζωή της. Η Αγάπη, η καθοδήγηση, η προστασία, και να είναι είστε εκεί για εκείνη. Να είστε το είδος του άνδρα που ελπίζετε ότι θα παντρευτεί μία ημέρα. Η σχέση σας μαζί της έχει εκτεταμένες συνέπειες. Βοηθήστε την να γίνει η αξιόλογη γυναίκα που σχεδιάστηκε για να είναι!

Πηγή

Read more »

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ BLOG , ΒΙΒΛΙΑ , ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,

Τι είναι η Γονική Αποξένωση ;

H Γονική Αποξένωση ΕΙΝΑΙ Παιδική Κακοποίηση και Συναισθηματική Κακοποίηση ... παρακάτω είναι μια περίληψη από προσωπικές εμπειρίες σε συνδυασμό με τις απόψεις των ειδικών και επιχειρεί να εξηγήσει τις διάφορες πτυχές της γονικής αποξένωσης.

Η Γονική Αλλοτρίωση / Αποξένωση δεν πρέπει να συγχέεται με το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (PAS), το πρώτο είναι πράξη και το άλλο είναι το αποτέλεσμα.

Η Γονική Αποξένωση είναι η πράξη του γονέα να καθοδηγήσει / πείσει τα παιδιά να "ξεφύγουν" από τον άλλο γονέα, μέσω της πλύσης εγκεφάλου των παιδιών ώστε να σκέπτονται άσχημα για τον στοχοποιημένο γονέα, συχνά στο σημείο να αρνούνται να έχουν οποιαδήποτε σχέση μαζί του ή να περνούν ελάχιστο χρόνο με τον εν λόγω γονέα, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα παιδιά στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν μόνο τα λόγια του αποξενωτή γονέα, αλλά πείθονται επίσης με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύουν ότι είναι τα ίδια που έχουν πάρει την απόφαση ότι δεν τους αγαπούν ή ότι δεν θέλουν να δουν τον άλλο γονέα.

Οι αποξενωτές γονείς έχουν πονηριά στους τρόπους τους και θα κάνουν σχεδόν τα πάντα για να επιτύχουν το στόχο τους και αυτό συχνά περιλαμβάνει ψευδείς ισχυρισμούς κακοποίησης στα παιδιά υποτίθεται ότι από τον στοχευμένο γονέα και στις περισσότερες περιπτώσεις περιλαμβάνει χρόνιες δικαστικές διαμάχες και πολύ άγχος, ορισμένοι στοχευμένοι γονείς επιλέγουν να εγκαταλείψουν τον αγώνα επειδή δεν έχουν τα μέσα για την κάλυψη των εξόδων ή επιλέγουν να μην υπομένουν το άγχος και αυτό είναι που στην ουσία ο αποξενώτής γονέας θέλει να συμβεί, δεδομένου ότι συνήθως έχει ως αποτέλεσμα ο στοχευμένος γονέας να εξέρχεται από τη ζωή των παιδιών.

Οι αποξενωτές γονείς ισχυρίζονται ότι αγαπούν τα παιδιά, ενώ την ίδια στιγμή οι ενέργειές τους μειώνουν σημαντικά τα δικαιώματα των παιδιών, τα συμφέροντα και τη μακροπρόθεσμη συναισθηματική σταθερότητα, οι αποξενωτές γονείς συνήθως δεν ενδιαφέρονται για αυτά τα πράγματα, μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ο διεστραμμένος στόχος τους με σχεδόν οποιοδήποτε κόστος, είναι απόλυτοι ψεύτες και ντροπή να λέγονται γονείς και μπορεί να υπάρχουν πολλοί λόγοι για τις πράξεις τους, ως επί το πλείστον διεστραμμένοι ή και εξαιρετικά εγωιστικοί.

Οι αποξενωτές γονείς στις περισσότερες περιπτώσεις γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν στα παιδιά και στον στοχευμένο γονέα, αλλά μόλις αρχίσουν δεν σταματούν, είναι σε παθολογική έμμονη κατά του στοχευμένου γονέα ... 

Οι αποξενωτές γονείς ποτέ δεν θα παραδεχθούν το σφάλμα τους, ακόμα και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να πιστεύουν ότι δεν έχουν υπαιτιότητά, πολλοί παρουσιάζουν ακόμη τα σημάδια των διαφόρων ψυχολογικών διαταραχών, αλλά αρνούνται τις συμβουλές, ακόμα και από επαγγελματίες, ορισμένοι παρόλο που έχουν επιτύχει τους στόχους τους συνεχίζουν για χρόνια, αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει και αυτό είναι που κάνουν κατάχρηση των συναισθημάτων των παιδιών, που καταχρώνται τα δικά τους παιδιά.

Τα παιδιά είναι « υπό την επήρεια » του αποξενωτή γονέα, ειδικά όταν είναι μικρά, παίρνουν κατεύθυνση και μεταδίδουν όλες τις απόψεις του αποξενωτή γονέα και είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ...  ότι κάνουν ή λένε τα παιδιά, δεν είναι από δική τους ελεύθερη σκέψη που κάνει το μυαλό τους, είναι από αυτόν που τα καθοδήγησε / έπεισε, μόνο όταν είναι αρκετά ώριμα λένε ή κάνουν χωρίς παρέμβαση, τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματά τους.

Εδώ είναι μερικά από τα σενάρια που θα μπορούσαν να είναι από μόνα τους ζητήματα ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, που δείχνουν οι αποξενωτές γονείς, ποιοι είναι και γιατί κάνουν αυτό που κάνουν.

Οι αποξενωτές είναι τόσο γεμάτοι με θυμό, οργή και μίσος, που δεν μπορούν να δουν παραπάνω, έχουν την αίσθηση ότι ολόκληρος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους. Είναι σαν να είναι τυφλωμένοι από τον θυμό και το μίσος τους.

Πιθανόν να είχαν μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου ένας από τους γονείς τους ήταν ένας αποξενωτής και είναι το μόνο πράγμα που ξέρουν για τις σχέσεις, αυτό είναι ένα άτομο που θέλει να τους ελέγχει όλους και, αν δεν έχει τον έλεγχο, τότε είναι ένα τίποτα. Έτσι, δεν ξέρουν πώς να έχουν μια σχέση με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ούτε ξέρουν πώς να το χειριστούν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, όταν χάσουν τον έλεγχο πάνω σε όλους. 

Οι αποξενωτές έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, κάτω  από οποιοδήποτε συμπέρασμα ότι σε ότι κι αν είχαν εμπλακεί ήταν μια αποτυχία, όπως ο γάμος τους, θα τα συμψηφίσουν, αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την τιμή και τη φήμη τους. Είναι τόσο υπερπροστατευτικοί της εικόνας τους, θα κάνουν τα πάντα για να βεβαιωθούν ότι θα παραμείνει, μοιάζοντας με το τέλειο πρόσωπο και θα καταστρέψουν όλους τους άλλους γύρω τους για να διατηρήσουν αυτή η εικόνα .

Οι αποξενωτές, δεν μπορούν να αποδεχθούν την ευθύνη για τις πράξεις τους και κατηγορούν σε όλους, τους άλλους, διότι πώς θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι λάθος. Όλοι οι άλλοι είναι λάθος.

Οι αποξενωτές είναι τόσο ναρκισσιστές στις πεποιθήσεις τους, ότι ποτέ δεν είναι λάθος, για να προστατεύσουν την εικόνα τους, θα πρέπει να βεβαιώνονται ότι είναι πάντα στην κορυφή και ότι όλα είναι πρόβλημα ή σφάλμα του άλλου.

Οι αποξενωτές, δεν διδάχθηκαν ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις ενέργειές τους και να είναι ταπεινοί, όταν κάνουν ένα λάθος. Δεν είχαν ανησυχίες ότι θα μπορούσαν να κάνουν λάθος, ακριβώς σαν τους δικούς τους γονείς που δεν μπορούσαν να κάνουν λάθος και έτσι είναι όλοι οι άλλοι που είναι λάθος και έτσι αντ' αυτού, κατηγορούν όλους τους άλλους για τα λάθη τους.

Οι αποξενωτές είναι τόσο τρομοκρατημένοι από να χάσουν τα παιδιά τους, κι ότι θα πρέπει να πλάσουν μια τέλεια εικόνα του εαυτού τους και να κάνουν το άλλο πρόσωπο να φαίνεται τόσο κακό, ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν θα χάσουν τα παιδιά και τον έλεγχό τους .

Οι αποξενωτές είναι τόσο τρομοκρατημένοι ότι δεν είναι αξιαγάπητοι που αναγκάζουν τους άλλους να τους αγαπούν.

Οι αποξενωτές, πιστεύουν συχνά ότι με την απόκτηση του πλήρη έλεγχου των παιδιών, πριν από κάθε συμβιβασμό διαζυγίου και επιμέλειας των παιδιών, ότι θα επωφεληθούν οικονομικά για τον εαυτό τους και ότι θα λαμβάνουν τη μέγιστη συνεχή οικονομική στήριξη από τον άλλο γονέα αλλά και από δημόσιους φορείς.

Συνήθως ανακοινώνουν τον τερματισμό της σχέσης τους με τον άλλο γονέα και για να δικαιολογηθούν στους φίλους και τους υπόλοιπους συγγενείς λένε ότι ο άλλος γονέας ήταν υπαίτιος και δεν αξίζει κάθε είδους αντιπαροχή στην διαδικασία, δεν μπορούν να δεχτούν την ευθύνη για τις ενέργειές τους.

Οι αποξενωτές συνήθως έχουν διαταραχή προσωπικότητας.

Πολλοί αποξενωτές γονείς δεν θα βγούν και να υποβαθμίσουν το στόχο τους ανοιχτά (αν και πολλοί το κάνουν), ορισμένοι χρησιμοποιούν πιο λεπτές μεθόδους και όταν νομίζετε ότι τα έχετε ακούσει όλα...τόσο περισσότερα έρχονται στο φως. 

Εδώ είναι κάποιες από τις μεθόδους.

Οι αποξενωτές γονείς χρησιμοποιούν συχνά την συμπάθεια για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών, αυτό μπορεί να είναι τόσο απλό όπως «αυτός / αυτή μας άφησε χωρίς χρήματα και δεν νοιάζεται για μας», η συμπάθεια από τους φίλους και την οικογένεια είναι επίσης σημαντική γι' αυτούς, ο πρώτος κανόνας της αποξένωσης, η υποστήριξη και η αιτιολόγηση για τις πράξεις τους ... 

Συναισθηματική υποστήριξη ... 

με τη στρατολόγηση της συναισθηματικής στήριξης των παιδιών, τα παιδιά γίνονται πιστοί εις βάρος του άλλου γονέα, εδώ ο στόχος είναι, τα παιδιά να αισθάνονται λύπη για τον αποξενωτή γονέα και να έχουν αρνητική στάση προς τον άλλο γονέα, τα παιδιά να νιώθουν ότι πρέπει να υποστηρίξουν τον αποξενωτή και σε πολλές περιπτώσεις επίσης αισθάνονται ότι αν συνεχίσουν να αγαπούν τον στοχευμένο γονέα ότι ο αποξενωτής θα απογοητευθεί.

Ψευδείς ισχυρισμοί κακοποίησης ... 

ένα από τα φαβορί, ως επί το πλείστον είναι η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών, αυτό είναι ένα σκληρό χτύπημα για να στοχοποιήσει τον αθώο γονέα και συχνά καταλήγει ότι ο αποξενωμένος γονέας δεν βλέπει τα παιδιά για κάποιο χρονικό διάστημα ή μόνο υπό επιτήρηση, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, και στη συνέχεια οι δικαστικές διαδικασίες οι οποίες οδηγούν στην οικονομική και συναισθηματική αποστράγγιση, εδώ ο στόχος είναι ότι ο αποξενωμένος γονέας θα σταματήσει ή θα ενδώσει στις παράλογες απαιτήσεις, συνήθως τις οικονομικές.

Έλεγχος ... 

ο αποξενωτής γονέας πρέπει να αισθάνεται ότι έχει τον έλεγχο και θα κάνει σχεδόν τα πάντα για να τον πάρει και ένα παράδειγμα είναι εδώ: "...αν το κάνεις αυτό, τότε μπορεί να συμβεί αυτό (κακό)..", αφήνοντας τα παιδιά να πάρουν την απόφαση σε ότι ο αποξενωτής γονέας θέλει.

Η δύναμη των σχολίων με υπονοούμενα: "...να μου το πείτε αν αυτός δεν είναι εκεί ...αν δε σας δώσουν ή σας λείψει κάτι να μου το πείτε", όταν ένα παιδί ακούει αυτό το είδος το σχόλιο, αμέσως γίνεται καχύποπτο και ασχολείται με τον στοχευμένο γονέα, και θα αναφέρει συχνά αρνητικά πράγματα για την παραμονή του, στον αποξενωτή γονέα όπως περίμενει.

Προσπαθούν να εξαγοράσουν την αγάπη ... 

ο αποξενωτής γονέας πιθανότατα θα έχει τα παιδιά προετοιμασμένα ότι θα πρέπει να τους δώσουμε κάτι που δεν έχουν οι αποξενωτές. Σε πολλές περιπτώσεις λένε στα παιδιά πράγματα τα οποία υποθετικά είπε ότι θα τους αγοράσει ο άλλος γονέας, ώστε αυτά να απογοητευτούν. Σε άλλες περιπτώσεις, το σχόλιό τους θα είναι "δεν μπορείς να αγοράσεις την αγάπη μας με τα δώρα", η πραγματική πλευρά αυτού είναι ότι τα παιδιά νομίζουν ότι κάνουν κάτι που δεν θα σας αρέσει και ότι δεν μπορείτε να εξασφαλίσετε την αγάπη τους, η αποξενωτές τότε θα έχουν φτάσει σε άλλα επίπεδα σε αυτό το σημείο, έτσι ώστε ότι κάνετε μπορεί να αρνηθεί την αγάπη.

Αλλαγή επωνύμου ... 

ο αποξενωτής γονέας σε πολλές περιπτώσεις προσπαθεί να αλλάξει την παιδική επώνυμα και κάνει τα παιδιά να πιστεύουν ότι το νέο επώνυμό τους είναι ένα καλύτερο επώνυμο και, ενδεχομένως, το επώνυμο σας έχει μια κακή φήμη και γι' αυτό γίνεται αυτή η αλλαγή, ο αποξενωτής θα μπορεί να δικαιολογήσει την προσπάθεια να αλλάξει το επώνυμο στα παιδιά με κάποιο τρόπο.

" Μήπως αυτός δεν σας μιλάει σωστά " ... 

ένα απλό πράγμα, όταν εσείς υψώνετε τη φωνή σας θα είναι και οι ενδείξεις για τα παιδιά, ο αποξενωτής γονέας θα έχει πει πράγματα όπως "αν αυτός σας φώναξε, τότε δεν σας σέβεται ή δεν σας αγαπάει", ο αποξενωτής παίρνει αποφάσεις για εσάς, τα παιδιά με βάση αυτά που ο αποξενωτής γονέας τους εξήγησε, θα πάρουν την απόφαση ότι δεν τα σέβεστε ή δεν τα αγαπάτε. Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μεθόδους που χρησιμοποιείται από ένα αποξενωτή. 

Τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούν και να αισθάνονται ότι δεν είστε άξιοι της αγάπης τους επειδή τους μεταχειρίζεστε άσχημα, για κάτι που μπορείτε να κάνετε ή να πείτε.

Η οικογένεια και οι φίλοι σας ... 

στις περισσότερες περιπτώσεις, ο αποξενωτής γονέας θα προσπαθήσει να τους δυσφημήσει επίσης ... ".. ο αδελφός του, ο θείος σας, είναι αλκοολικός...". Τώρα, αν αυτό είναι αλήθεια, μπορεί να υπάρξει κάποια δίκαιη βάση, αλλά μέχρι τώρα είναι αλήθεια μόνο στο μυαλό των παιδιών, και ενώ ο αποξενωτής δεν σας έχει ως άμεσο στόχο, σας έχει μειώσει και στιγματίσει κι εσάς και την οικογένεια σας. 

Ο αποξενωτής γονέας χρησιμοποιεί κάποιο γεγονός για να ενισχύσει ένα ψέμα και όλα τα παιδιά βλέπουν το γεγονός ότι ο θείος είναι αλκοολικός άρα και τα υπόλοιπα πρέπει να είναι αληθινά. 

Η δυσφήμιση αρκετών από τους φίλους και την οικογένειά σας, σας κάνει να είστε αναξιόπιστος στα μάτια των παιδιών.

Το σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά ... 

και δικαίως έτσι, αλλά ο αποξενωτής γονέας το εκμεταλλεύεται, κάθε προσπάθεια για να τα πείσετε ότι έχουν κι άλλο σπίτι που τα αγαπάει, το σπίτι και η καρδιά τους ανήκει πραγματικά στον τόπο του αποξενωτή γονέα "...είστε ευτυχισμένοι εδώ ή εκεί...", τα παιδιά δεν θέλουν να απογοητεύσουν τον αποξενωτή, έτσι λένε "εδώ", είναι πολύ πιο εύκολο για αυτά με αυτόν τον τρόπο και το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι δεν αισθάνονται σαν το σπίτι τους με τον αποξενωμένο γονέα, ως εκ τούτου δεν υπάρχει λίγη αγάπη και η αίσθηση του "ανήκειν" στο σπίτι του αποξενωμένου γονέα, τελικό αποτέλεσμα είναι ότι δεν θέλουν να είναι εκεί.

"Αν μας αγαπούσε θα ήθελε απλά να είμαστε ευχαριστημένοι" ... 

και από τώρα μαντέψτε πού νομίζουν ( καθοδηγούμενα ) ότι είναι πιο ευτυχισμένα ... 

"Αν μας αγαπούσε θα ήθελε να μας έχει ευτυχισμένους και δεν θα τον ένοιαζε τι είπε ο δικαστής, θα μας αφήσει να φύγουμε" ... 

Αυτό ακούγεται πολύ δύσκολο ενάντια στον αποξενωτή γονέα, εάν έχουν το θάρρος να το πουν, τότε πιστεύω ότι πραγματικά θα γίνει πολύ κακιά με το να μην τα αφήσει να φύγουν. Στην αντίθετη περίπτωση που το πουν στον αποξενωμένο γονέα, ο αποξενωτής ξέρει ότι πάλι θα χάσετε.

Διακοπές ... 

σκοπεύετε να πάτε τα παιδιά διακοπές, ο αποξενωτής γονέας πιθανότατα θα προσπαθήσει να δυσφημίσει και να υποβαθμίσει την εκδήλωση, επισημαίνοντας τους κινδύνους...π.χ. κάμπινγκ, "...να είστε προσεκτικοί από τα φίδια και τις αράχνες..." ... στο τέλος τα παιδιά δεν θα είναι πρόθυμα να πάνε και η ανυπομονησία τους θα έχει φύγει, δεν θα θέλουν να πάνε, αλλά και να πάνε θα είναι θυμωμένα μαζί σας, ακόμη και μετά που ίσως εγκατασταθούν και τελικά είναι να απολαύσετε τις διακοπές ... "... είναι επικίνδυνο να πάρει τα παιδιά από το κάμπινγκ στο δάσος..." αφήνει τα παιδιά να σκέφτονται ότι είστε πρόθυμοι να τα θέσετε σε κίνδυνο, δεν είναι ένας καλός γονέας.

πηγή: ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ

Read more »

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ,